"Ακούγοντας τους δυο μονομάχους, είναι σαν να παρακολουθείς ξεκαρδιστική παντομίμα σε κηδεία... Γυρολόγοι μιας φτηνής αντιμαχίας, που υπολείπεται κατά πολύ εκείνης της παλιάς γελοιότητας των «αγώνων κατς». Τουλάχιστον οι θεατές ήξεραν τότε τι σήμαινε η μάχη Καρπόζηλου - Ντι Μπέστια. Συμμετείχαν εθελουσίως στη φάρσα... Εδώ έχουμε τους πρωταγωνιστές της φαρσικής παράστασης να ξέρουν ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο, αλλά να επενδύουν ανοιχτά στη δύναμη της απροκάλυπτης κοροϊδίας... Και πίσω τους, ένας στρατός διεκπεραιωτών (κομματικοί αξιωματούχοι και ντελίβερι μπόις) να διυλίζει τον κώνωπα, να ψεύδεται ασυστόλως και να παιδιαρίζει, την ώρα που η χώρα καίγεται... Αδίκως περίμενε ο ποιητής ότι κάποιος από αυτούς θα πέθαινε κάποτε από αηδία (...Οταν πέφτει ο ψεύτικος πυρετός και αποσύρονται στον εαυτό τους, θα 'θελα να 'ξερα, υποβολέα, αν κοιτάζονται στον καθρέφτη. Αν ντρέπονται λιγάκι για το έγκλημα -τι άλλο είναι η ενσυνείδητη κοροϊδία- και το δικό τους ξόδεμα) (...)"
Απόσπασμα από τη στήλη "Ο τύπος των ήλων" (Ελευθεροτυπία, 22.05.2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου