Αντί σκίτσου, μαύρο. Απόλυτο, σαν οριστικό.Σα μαυροπίνακας όπου δεν τολμάς να γράψεις τίποτα.
Ας συλλογιστούμε κατά πού βαδίζουμε, ζαλισμένοι, χωρίς πυξίδα, χωρίς αξίες, σε μια πατρίδα υπό ξένη κατοχή και με την κοινωνία σε προϊούσα απόγνωση. Η τυφλή βία και τα τρομοκρατικά ή παρακρατικά προβοκατόρικα χτυπήματα δε βγάζουν πουθενά. Εξαγριώνουν ακόμα περισσότερο τους πολίτες.
Ευχή μου, να μετουσιωθεί η οργή του κόσμου σε μια νέα, πατριωτική πολιτική κίνηση. Ένα κίνημα παλλαϊκό που θα περάσει πανηγυρικά μέσα στη Βουλή, όχι πάνω από το πτώμα της -όπως ορέγονται διάφοροι που καλλιεργούν κλίμα πολιτικής ανωμαλίας...
Τώρα ή ποτέ.
Γ.Σ.
Υ.Γ: Κι εμείς, οι Έλληνες της Διασποράς, σφυρίζουμε αδιάφορα... δεν είναι καιροί για Φιλικές Εταιρείες, βλέπεις -για καμιά υπεράκτια, το συζητάμε...
Το ιστολόγιο θα επανέλθει τον Σεπτέμβριο, πρώτα ο Θεός. Υγιαίνετε!
